به گزارش مشرق به نقل از الف؛ مردم آمریکا هر ماهه بخش عمده ای از درآمد خود را صرف خرید و خوردن فست فود ها می کنند. به همین دلیل است که برخی از نویسندگان و تحلیل گران، مردم آمریکا را «ملت فست فودی» می نامند. اما همچون بسیاری از دیگر مقولات سیاسی و اجتماعی، آمریکاییان نسبت به واقعیت غذاهایی که تحت عنوان فست فود مصرف می کنند و نیز اثرات بسیار زیانبار آنها بر سلامتی خود ناآگاه هستند و رسانه های آمریکایی نیز که عمدتاً حافظان منافع شرکت های آمریکایی به شمار می روند، در آگاه سازی مردم این کشور تلاش چندانی به خرج نمی دهند. آلودگی بیشتر فست فودهای فروشگاه های زنجیره ای معروفی چون مک دونالد به انواع عفونت های دامی و افزودن صدها ماده شیمیایی برای بخشیدن طعم دلخواه به این غذاها، از جمله مهم ترین مشکلاتی هستند که فست فودها را در زمره مواد غذایی خطرناک قرار می دهند.

از تأسیسات فرآوری که در آنها گوشت ها آلوده به کود گاو می شوند تا آزمایشگاه های شیمیایی که طعم دهنده های خوراکی نظیر «طعم دودی کبابی شده» را خلق می کنند، واقعیت های پشت همبرگر های چاق و چله و کاملاً گرد و سوخاری های طلایی رنگ، چیزهایی هستند که صنایع فست فود ترجیح می دهند شما از آنها چیزی ندانید.

تعداد معدودی کتاب و فیلم بوده اند که در دهه گذشته به واقعیت های پشت پرده کسب و کار پرمسأله فست فود پرداخته اند؛ کسب و کاری که هر چه بگویید هست، جز اشتها برانگیز.

خلاصه کردن مشکلات مربوط به غذاهای فست فود ، به کثیف و آلوده بودن میزهای این قبیل رستوران ها دور از انصاف است. وجود حشرات، جوندگان، شرایط کاری غیر بهداشتی، مشکلاتی شایع در تولید انبوه مواد غذایی به شمار می روند. مردم هر روزه در رسانه ها با گزارش های مربوط به این قبیل مسائل مواجه می شوند. با وجودی که آمریکاییان به طور مبهمی در جریان این گونه تخلفات قرار می گیرند ، اما آنها همچنان به مصرف مقادیر هنگفتی از فست فودها ادامه می دهند. چرا؟ سهولت و قیمت ارزان، دلایل خوبی هستند، اما به راستی توضیح دهنده این واقعیت نیستند که چرا ما به مصرف این گونه غذاها در چنین حجم انبوهی ادامه می دهیم. مثلاً چرا یک کیوسک خیابانی که کلم بروکلی و اسفناج بخارپز شده را در ازای یک پنی می فروشد، کسب و کارش به اندازه مک دونالد سکه نیست؟ یکی از دلایل این وضعیت، افزوده شدن چربی، نمک، مواد نشاسته ای به وعده های غذایی ماست. اما موضوع به این عوامل خلاصه نمی شود. ترفندهای سرخ کردن مواد به شیوه ای عالی نیز نمی تواند توضیح دهنده وسوسه مصرف سوخاری های «مک دونالد» باشد. در واقع طعم فست فودها ارتباط ناچیزی با کیفیات ذاتی غذا دارند. موضوع به مواد افزودنی مربوط می شود.

صنعت فست فود سال ها روی مهندسی غذاهایی کار کرده است تا تمام حواس ما را با طعم دهنده های تولیدی صنعتی، رنگ ها و آنچه که دهان پر کن نامیده می شود ـ بافت، وزن و انسجام ـ سازگار کنند. اریک شلوسر در کتاب خود«ملت فست فودی» توضیح می دهد که چگونه شرکت ها ـ معمولاً همان شرکت هایی که سازنده عطر هستند ـ مواد شیمیایی را برای طعم دادن به غذاهای فرآوری شده ما با هم ترکیب می کنند. شلوسر قریب صد ماده شیمیایی را فهرست می کند که تشکیل دهنده طعم استاندارد توت فرنگی در یک میلک شیک است. مالکان این طعم دهنده ها اسرار آن را مخفی نگه می دارند. دهه ها بود که مک دونالد از پیه گاو در سوخاری های خود استفاده می کرد. وقتی جامعه کم کم نسبت به چربی اشباع شده ابراز نگرانی کرد، این شرکت به طرف روغن نباتی رفت. مک دونالد از افشای اینکه از چه مواد دیگری در ترکیب خود استفاده می کند، خودداری کرده است. «FDI » شرکت ها ی غذایی را ملزم نکرده است که اجزای به کار رفته در مواد افزودنی خود را تا زمانی که آنها «عموماً ایمن تلقی می شوند» اعلام کنند.

مورگان اسپورلاک برای مستند خود«Super Size Me» چند تا از غذاهای اصلی مک دونالد را از جمله بیگ مک و سوخاری ها را داخل ظروف شیشه ای جداگانه ای قرار داد تا ببیند روند تجزیه و فساد آنها چگونه صورت می گیرد. او همین کار را با یک برگر و سوخاری که از یک رستوران محلی غیر زنجیره ای خریداری کرده بود نیز انجام داد. بعد از دو هفته، برگر و سوخاری رستوران محلی همان طور که انتظار می رفت، پوشیده از کپک شد و مایعی از آنها بیرون زد. اما بیگ مک و سوخاری ها به شکل عجیبی سالم به نظر می آمدند. پس از پنج هفته در حالی که برگر و سوخاری معمولی غیر قابل تشخیص بودند، بیگ مک تازه در حال کپک زدن بود. اما سوخاری های مک دونالد هنوز سالم و دست نخورده به نظر می آمدند. دو ماه بعد تقریباً همه چیز از کپک سیاه شده بود، جز سوخاری ها که هنوز به تازگی و سرحالی روزی که خریداری شده بودند به نظر می آمدند، انگار که آنها را از پلاستیک درست کرده باشند. این آزمایش که در یک دی وی دی به نمایش گذاشته شد این سؤال را مطرح می کند: «این مواد غذایی چقدر در معده انسان دوام می آورند؟»

سطوح بالای پاتوژن های مضر همچون ای. کولی و سالمونلا در گوشت همبرگر یکی از تکان دهنده ترین یافته های« ملت فست فودی» است. در مطالعه ای که در سال ۱۹۹۶ انجام شد، FDIدریافت که حدود هفتاد و نه درصد از گوشت های گوساله چرخ کرده ، حاوی میکروب هایی است که در اصل از طریق ماده مدفوع انتشار یافته اند.

اولین ای. کولی شناخته شده فست فودها در اوایل دهه ۱۹۸۰ شیوع یافت و باعث مسمومست ده ها تن از مشتریان یکی از رستوران های مک دونالد در اورگان گردید، اما ملت هیچ گاه از این اتفاق با خبر نشدند. گوشت آلوده در یک «جک این باکس» در سال ۱۹۹۳ پیامدهایی بسیار جدی تر داشت و چهار نفر را به کشتن داد و حدود بیست تن را راهی بیمارستان کرد. از آن زمان تاکنون هزاران نفر روانه بیمارستان ها شده ا ند و صدها تن جان باخته ا ند.

یکی از دلایل مشکل سرایت باکتری مخصوص گاوها به انسان، به شرایط نگه داری گاوها مربوط می شود. آنها در فضاهای محصور زندگی می کنند، یعنی محل هایی که عفونت های مسری در آنها چند برابر می شود و دام ها خوراکی را می خورند که باعث ناسالم شدن آنها می گردد. سیستم گوارشی گاوها برای علف ساخته شده اما آنها معمولاً با ذرت و غذاهای دارای پروتئین بالایی تغذیه می شوند که از جانوران جونده به دست می آید. بیماری جنون گاوی باعث ممنوعیت تغذیه گاوها با بقایای گاوهای مرده شد، اما FDI هنوز استفاده از بقایای اسب، ماکیان و خوک و نیز خون گاو را برای تغذیه گاوها مجاز می داند. این پاتوژن ها در سلاخ خانه ها نیز انتشار می یابند. اگر یک کارگر بدون ملاحظه، سیستم گوارشی را از لاشه یگ گاو بیرون بکشد، کود و کثافت می تواند گوشت ر ا آلوده کند. کارگران معمولاً از آموزش های لازم برخوردار نیستند و زیر فشار کار بیش از حد قرار دارند ، در نتیجه احتمال بروز اشتباه از سوی آنها بسیار زیاد است. چرخ کردن گوشت، این آلودگی را از لاشه یک گاو به صدها لاشه منتقل می کند.

شما حتی از چنین اطلاعات ناراحت کننده ای آگاه باشید، باز هم ممکن است این راه را انتخاب کنید که چشم هایتان را ببندید و یک هپی میل را به دندان بکشید. تازه شما در این کار تنها نیستید. آمریکاییان هنوز کماکان بیشترین درصد از بودجه غذایی خود را صرف فست فودها می کنند. این امر به معنای مصرف مقادیر هنگفتی سوخاری، برگر و آلودگی ها است.